Ruim een jaar na mijn vertrek uit Malta ging ik, samen met Christie en Susan, terug. Christie en Susan liepen in dezelfde periode als ik stage op Malta. Ieder weekend ontdekten we met z’n drieën het eiland. Van tevoren had ik al gepland om te gaan duiken met mijn duikleraar Chris, wat te gaan drinken met een aantal collega’s van mijn stagebedrijf en om koffie te drinken met mijn huisbazin Laura. Het beloofde dus om een drukke en leuke week te worden.

Malta is een half jaar lang mijn thuis geweest. Het was ook best wel gek om weer terug te zijn. Toch zijn er plekken waar ik nog niet was geweest. Zo gingen we op onze tweede dag naar de Dingli Cliffs. Na een busreis van ongeveer drie uur (we hadden de halte gemist en moesten nog een rondje rijden) kwamen we bij de kliffen aan.

Soms zie je van die coole foto’s van mensen die op de rand van zo’n klif zitten. Ik wilde ook cool zijn en zo’n foto hebben. Ik ging op het randje van de klif zitten voor de foto, totdat ik erachter kwam dat ik helemaal niet zo cool was. Ik keek naar beneden en hoorde de stem van mijn overbezorgde huisbazin Laura in mijn hoofd: “Tamara, kom niet te dicht bij die klif. Mensen gaan dood daar.”  

Mijn hart klopte in mijn keel en met een bibberend stemmetje zei ik: “Christie, maak nou die foto!” Nadat de foto gemaakt was, wist ik niet hoe snel ik, met een bonzend hart, van die klif af moest komen. De foto’s zijn gelukkig gelukt.

• 

• 

Scheepswrak duiken

Op zaterdag ging ik duiken met mijn duikleraar Chris. Ik wilde altijd al graag naar een scheepswrak duiken. Chris haalde me ’s ochtends op. Na een uur kwamen we bij de andere kant van het eiland uit, bij Blue Grotto. De zee was er perfect. We zouden eerst gewoon langs het rif duiken en tijdens de tweede duik zouden we richting het scheepswrak gaan.

We gingen het water in en ik had het slag alweer snel te pakken. Ineens zag ik dat we toch richting het scheepswrak gingen! Het ging zo goed dat Chris besloot om tijdens de eerste duik al naar het wrak te gaan. Ik werd gelijk superenthousiast. Door mijn enthousiasme ging ik sneller ademen. Hierdoor schoot ik omhoog. Ik wilde lucht uit mijn vest laten, zodat ik weer zou dalen. Helaas drukte ik op het verkeerde knopje, waardoor ik juist lucht in mijn vest liet lopen en ik nog verder omhoog ging.

Chris probeerde me aan mijn been omlaag te trekken. Uiteindelijk vond ik het juiste knopje en daalde ik weer. Na deze bijna-doodervaring hebben we nog even rond het scheepswrak gedoken. Tijdens de tweede duik zijn we met een zaklamp in het schip geweest. Dat vond ik heel gaaf. Na het duiken liet Chris me nog de prachtige Blue Grotto zien.

• 

• 

• 

• 

Ramptoeristen op Gozo

Op Eindhoven Airport hoorden we dat Azure Window was ingestort door een hevige storm. Christie a.k.a. de ramptoerist wilde graag zien hoe het er daar nu uitziet. We besloten daarom om een boottocht naar Gozo en Comino te boeken. Hoewel de plek waar Azure Window stond nog steeds erg mooi is, vond ik het toch een leeg gezicht. We gingen dan ook met een dubbel gevoel terug met de boot.

In de avond had ik afgesproken met een aantal van mijn oud-collega’s van Defined Branding. Het leek alsof ik ze die dag ervoor nog gezien had. Ik besefte ook hoe erg ik ze eigenlijk gemist had en hoeveel geluk ik heb gehad met mijn stagebedrijf.

• 

• 

‘Leuk’ boottochtje door de haven

Tijdens onze boottocht naar Gozo en Comino kregen we ‘gratis’ een boottocht door de havens bij Valletta. We vaarden de haven van Sliema uit en plots werden de golven hoger en hoger. Na nog een paar minuten begon de boot steeds schuiner te varen. De zee kwam steeds dichterbij.

Dit is het einde, dacht ik terwijl ik me krampachtig aan het bankje vasthield. Ik zocht naar een plek waar ik snel heen zou kunnen zwemmen. Ik vroeg me af of ik Susan en Christie ook moest helpen, of dat ik beter alleen mezelf kon redden. Maar gelukkig was dat allemaal niet nodig; na ongeveer een uur stonden we met trillende beentjes weer aan land.

Na deze tweede bijna-doodervaring van de vakantie besloten we maar op een terras te gaan zitten. In de avond had ik afgesproken met mijn huisbazin Laura. Laura is vroeger gids geweest op Malta, dus ze kan superveel vertellen over het eiland. Het was dan ook erg leuk om haar weer te zien. Een paar uur later was het ook tijd om afscheid van Laura te nemen. De volgende dag vlogen we helaas weer terug naar Nederland.