Deze week wilde ik karaoke doen, ging ik naar een expositie van van pornofilmposters uit de jaren ’70 en leerde ik dat je niet naar oma’s advies moet luisteren.
Op zoek naar karaoke
Op dinsdag was het een nationale feestdag op Malta. Daarom ging ik op maandagavond een drankje doen met een ander Nederlands meisje dat hier stageloopt. Al snel raakten we aan de praat met een Duitse en een Schotse vrouw. Het andere Nederlandse meisje ging naar een gala in het uitgaansgebied, maar ik had daar geen zin in. Toen de twee vrouwen vroegen of ik met hen meeging naar een andere pub, zei ik al snel ja.
In die pub stonden er allemaal mannen met een Schots accent te praten. Ze deden een soort weddenschap om in iedere pub een ander accent aan te nemen. Ze probeerde me wanhopig een Schots accent aan te leren, maar ik kwam niet verder dan ‘aye’. Een aantal wijntjes verder besloot ik dat ik de wereld mijn karaoketalent wilde laten zien. Een Ierse jongen was bijna net zo getalenteerd als ik en hij wilde graag meezingen. Met de hele groep van verschillende nationaliteiten gingen we op zoek naar een pub waar we karaoke konden doen.
In een gentleman’s club komt geen gentleman
We liepen rond en een jongen probeerde ons in een zogenaamde ‘gentleman’s club’ te praten. In het begin dacht ik dat het in die clubs heel rustig zou zijn, want ik ben hier op Malta nog geen één gentleman tegengekomen. Totdat iemand zo vriendelijk was om te vertellen dat het stripclubs zijn. Maar goed, die jongen probeerde ons naar binnen te krijgen. Ik vroeg hem of we karaoke konden doen daarbinnen. Hij keek me raar aan, alsof ik een rare vraag stelde of zo. Hij had geen karaoke, dus we liepen verder.
Twee uur later hadden we bij iedere club, bar en pub gevraagd of ze karaoke hadden. Overal hadden ze nooit of precies die avond geen karaoke. Met hangende schouders liepen we naar de taxi’s. (Ja pap en mam, ik ging naar de taxi’s, want ik neem de taxi naar huis.) Ik was teleurgesteld dat ik Malta nog niet mijn talent kon laten zien en ging verdrietig naar huis.
Vieze plaatjes kijken
Op zaterdag gingen we met mijn stagebedrijf naar een expositie van een kunstenares die posters van pornofilms uit de jaren ’70 opknapte. Tijdens mijn stage had ik haar site gemaakt, dus ik was wel erg nieuwsgierig. Met een collega, Amy, gingen we naar Valletta waar de expositie was. Al snel zagen we onze collega’s die, hoe kon het ook anders, bij de hapjestafel stonden. Natuurlijk gingen wij daar gelijk bij staan, want het is natuurlijk heel zonde als ze die hapjes straks weg moeten gooien. Bij mijn stagebedrijf zijn we allemaal heel behulpzaam, dus hielpen we graag met de hapjes opeten.
De stalkende stotteraar
Terwijl ik met mijn stagebegeleider, Stephanie, stond te praten, kwam er een zenuwachtig mannetje naar ons toe. Hij bleef maar praten en praten. Stephanie was al gevlucht en ik zocht ook snel een excuus om van hem af te komen. Nadat ik met een collega in een andere kamer stond, kwam de lastpost weer aan. Ik had het in de eerste instantie niet door. Ik was te druk bezig met aandachtig een schilderij van een naakte vrouw te bekijken. Het zenuwachtige mannetje zag me staan en kwam gelijk naar me toe. Beetje jammer weer.
“Wwwat ddenk je dat dit sschilderij symboliseert?”, stotterde hij. Rare vraag, dacht ik, een blote vrouw natuurlijk. Ik bekeek het schilderij goed en probeerde lollig te doen door te zeggen: “Het symboliseert Azië”. De man keek me verbaasd aan. “Azië?”, vroeg hij met een zacht stemmetje en bekeek de blote vrouw opnieuw. Terwijl ik nadacht over een antwoord, dacht ik: Waarom kan ik nooit, net als iedereen, mijn grote mond houden? Ik moet gelijk weer zo’n belachelijk antwoord geven. Opeens zag ik dat de vrouw een tattoo van een geisha op haar been had en dat er op de achtergrond een koikarper te zien was. De man dacht gelijk dat ik een soort kunstkenner was of zo. Gelukkig redde Amy me van zijn eindeloze gepraat door te vragen of ik meeging ergens iets drinken met haar vriendinnen.
Op het terras hadden we zoveel eten besteld dat we een heel weeshuis (of zes meiden) te eten konden geven. Het was dan ook in no-time op en iedereen weet: als het eten op is, is het tijd om naar huis te gaan.
Oma weet geen raad
Donderdag was ik druk in de weer geweest met de pasta. Als een echte huisvrouw roerde ik in de grote pan pasta. Met grof geweld gooide ik de pollepel in de pan en de spetters pastasaus vlogen door de lucht. Ik probeerde ze te ontwijken. Helaas was mijn Matrix-move nog niet goed genoeg en ja hoor, mooie rode spetters op mijn favoriete shirt. Gelijk pakte ik mijn telefoon om mijn moeder in paniek te bellen. Totdat ik bedacht dat ik volwassen ben en volwassenen bellen niet gelijk hun moeder als er iets fout gaat. Dus probeerde ik mijn oma bellen. Helaas nam oma niet op, dus ik moest het zelf oplossen.
Ik gooide het shirtje gelijk in de wasmachine, maar toen ik hem eruit haalde, zaten de vlekken er nog steeds in. Ik begon gelijk te zweten. Met tranen in mijn ogen keek ik naar het shirt, totdat er ineens iets me te binnen schoot. Ik had ergens gelezen dat je met azijn vlekken uit kleding kunt krijgen. Dus ik goot een halve liter azijn over mijn shirt en deed hem opnieuw in de wasmachine. ’s Nachts haalde ik hem eruit en de vlekken zaten er nog steeds in.
Citroensap en tandpasta tegen vlekken
Tussen mijn tranen door probeerde ik op internet te zoeken naar een oplossing en toen kwam de site ‘Oma weet raad’ tevoorschijn. Dat klinkt goed, dacht ik. Oma’s zijn ook moeders en moeders weten dingen. Oma weet raad zei dat je citroensap en tandpasta op de vlek moest doen. Oké, dacht ik, als oma het zegt.. Vol goede moed goot ik een flesje citroensap over mijn shirt en kneep vervolgens een tube tandpasta leeg op mijn shirt. Even intrekken en in de was. Na een anderhalf uur haalde ik het shirt eruit en tot mijn schrik zaten er tandpastavlekken op. Toen zat ik helemaal in de stress en ging direct weer naar Oma weet raad. Ik had mijn geloof in oma namelijk nog niet verloren.
Maak een leuk patroontje van de vlekken
“Ja”, zei Oma weet raad, “als je tandpastavlekken er niet uit krijgt, dan moet je meer vlekken makken. Je kunt een leuk patroontje maken van vlekken, dan lijkt het alsof het hoort.” Ik vroeg me af wat oma had gebruikt, want dat was het belachelijkste idee ooit. Nieuw plan dus. Ik moest op zoek gaan naar een moeder. Moeders lopen vaak in winkels, dus ik besloot met mijn gore shirt naar de winkel te gaan. Met betraande ogen vroeg ik aan een vrouwtje of ze misschien een moeder was. Toen ze ja knikte, viel er een last van mijn schouders.
Ik legde het verhaal uit en de vrouwen in de winkel begonnen me spontaan uit te lachen. Ze vonden citroensap en tandpasta een gek idee. Ze zeiden dat ik het gewoon moest wassen en desnoods een beetje Vanish gebruiken. Ik volgde het advies op en mijn shirt kwam helemaal stralend uit de was. Ik was zielsgelukkig. Toevallig kwam ik ‘de moeder’ vandaag tegen en ze was erg blij dat de vlekken eruit waren. Ik heb mijn lesje geleerd; zoek een echte moeder in plaats van een ‘internetoma’, want die zijn niet te vertrouwen.
