Linda en ik hadden er al twee maanden naar uitgekeken: onze stedentrip met srprs.me. Op 5 juli was het eindelijk zover en stonden we om 8 uur op Schiphol om onze bestemming bekend te maken. We gingen met srprs.me naar Bologna!
Srprs.me stuurt ons naar.. Bologna!
Op 5 juli kwamen Linda en haar vriend Joris Jan mij al vroeg ophalen. Na een emotioneel afscheid tussen Linda en Joris (Linda: “Nou doei”, Joris: “Ja”), was het tijd om te gaan.
Linda en ik zochten op Schiphol een plek op om onze kraskaart open te krassen. Linda kraste de kaart open en voerde de code in op onze pagina. We wachtte vol spanning en op ons scherm verscheen in grote letters: Tamara en Linda gaan naar.. Bologna, Italië. We waren direct enthousiast, want we hadden totaal geen beeld bij Bologna. Het was dus echt een verrassing.
Nadat we via de mail onze boarding passes hadden gekregen, scheurden we door de douane om op zoek te gaan naar een reisgids over Bologna. In het boekenwinkeltje op Schiphol tuurden we naar de enorme muur van reisgidsen. Nadat we een klein half uur hadden gezocht, gaven we het op; er was echt geen reisgids over Bologna te vinden.
Gelukkig wist Linda’s moeder te vertellen dat Bologna de rode, dikke, geleerde stad is. De stad wordt zo genoemd door de rode gebouwen, het lekkere eten en doordat de oudste universiteit van Europa in Bologna staat.
Ik besloot zelf om ook op internet wat informatie over onze bestemming op te zoeken. Alleen het internet deed het niet op Schiphol. Ik zei tegen Linda: “Dat gekke internet doet het niet. Misschien dat Google weet waarom het internet het hier niet doet.” Linda reageerde een beetje raar, terwijl ik druk aan het googlen was. Na een uur bedacht ik ineens dat ik op het internet had opgezocht waarom het internet het niet deed… Dat beloofde veel goeds voor onze vakantie.
Huilende kinderen en de glitterende wortel
Voordat we in het vliegtuig stapten, vertelde ik Linda nog dat er op de één of andere manier altijd een jankend kind voor, naast of achter me zit in het vliegtuig. “Ach”, zei Linda, “dat denk je alleen maar. Ik zie hier nu helemaal geen kleine kinderen”. Je zult wel gelijk hebben, dacht ik.
Nadat Linda en ik op onze vliegtuigstoelen zaten, hoorde ik een bekend geluid: een huilend kind. Linda vond het wel grappig, ik niet. Nadat we de hele vlucht naast een jengelend kind hadden gezeten, kwamen we aan op het vliegveld van Bologna. Linda wilde nog wat extra zonnebrandcrème kopen. We hadden namelijk alleen handbagage mee, dus grote flessen zonnebrand zouden worden afgepakt.
Na lang zoeken tussen alle pakken pasta en pastasaus vonden we een fles zonnebrandcrème. En toen was het tijd om naar ons hotel te gaan. Ook bij de keuze van het hotel heeft srprs.me ons niet in de steek gelaten. We hadden een mooi viersterrenhotel met een lekker en uitgebreid ontbijt. Toch wilden we niet te lang in ons hotel blijven, want we hadden maar vier dagen om alles te zien.
Linda probeerde uiteraard gelijk haar nieuwe zonnebrandcrème uit die oranjekleurig met glitters bleek te zijn. Daarom liep Linda er de hele vakantie als een glitterende wortel bij.
Op zoek naar zonnebrandcrème in een muur van pasta. 
De oranjekleurige zonnebrandcrème met glitters.
Op zoek naar Venetië
‘De glitterende wortel’ en ik gingen al snel de stad in. Linda ging helemaal op in de omgeving. De gebouwen van Bologna zijn namelijk, net als Linda’s huid, rood/oranje. We wilden graag La Piccola Venezia zien. Dat is een raam midden in de stad waar je het kanaal doorheen kunt zien. Het lijkt op een klein stukje Venetië midden in de stad. Dat wilden we dus wel zien en we gingen op pad.
Voor de mensen die ons goed kennen: wij verdwalen altijd en lopen standaard de verkeerde kant op, dus dit was een hele opgave. We dwaalden door de straatjes en vonden uiteindelijk de straat waar we moesten zijn. Maar.. er was helemaal geen raam. Linda en ik vonden wel een bruggetje dat uitkeek op het kanaal. Wij dachten: die gekke Italianen ook met hun raam. Dit is gewoon een brug. Die avond kwamen we foto’s op TripAdvisor tegen en er zou toch echt een raam zijn in die straat. De volgende dag gingen we dus terug en wat bleek? Het raam zat aan de andere kant van de brug. We hebben dus een half uur gezocht naar een raam dat gewoon achter ons stond.
Aan de brugkant van het kanaal. 
Aan de verkeerde kant 
Het raam gevonden! 
Aan de goede kant
Onze eerste dag was erg geslaagd, maar onze trip was nog niet afgelopen. Wil je weten wat we de dag daarna beleefden? Lees dan morgen verder!
Trackbacks/Pingbacks