Ratten die ’s nachts over je hoofd lopen en een spinnenbeet. Mijn verblijf in Thailand was onvergetelijk. Juist zulke gekke gebeurtenissen op reis zorgen voor de leukste verhalen. Dit gebeurde er!

’s Avonds dronken we altijd nog wat met alle vrijwilligers. Ik vind het superleuk hoe snel je contact maakt met mensen over de hele wereld. Mijn kamergenoot, Yara, en ik waren de enige Nederlanders. Doordat je constant Engels spreekt, merkten wij beiden dat het Nederlands spreken echt even moeilijker ging. Alsof je moest inkomen. Wij spraken onderling soms Engels of Nederlands, maar vaak waren het ook kromme zinnen met Engelse en Nederlandse woorden door elkaar. Ik vond het heel gek dat ik dat tijdens zo’n kort verblijf al had.

Back to basics

De accommodatie bij Elephant Nature Park is echt best basis. Ik moest daar wel even aan wennen. We zaten midden in de jungle, dus er waren heel veel insecten. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een klamboe boven mijn bed. Ik was een keer zo slim geweest om de klamboe niet dicht te doen overdag. Toen ik naar bed ging, moest ik eerst acht kevers, vier muggen en twee spinnen uit mijn klamboe jagen. Drama.

Koude douche

Verder was er geen warm water, dus je stond standaard onder een koude douche. Na een warme dag was dat prima, maar ’s ochtends vroeg douchen zat er voor mij niet in. Er was ook regelmatig geen elektriciteit of water. Gelukkig had ik een zaklamp meegenomen. Ik probeerde steeds zo snel mogelijk te douchen, omdat het water er ieder moment mee kon stoppen. Zo had ik een keer net conditioner in mijn haar gedaan toen het water ermee stopte. Gelukkig was er een wasbak waar nog wel water uitkwam. Alleen lagen hier allemaal dode insecten in. Niet handig. Met mijn beste yogamoves heb ik mijn haar in de wasbak uitgespoeld zonder de insecten aan te raken.

“Er liep net een rat over mijn hoofd”

Tijdens de eerste nacht hoorde ik ineens iets op de grond springen. Ik dacht dat het een kat was, dus ik deed mijn zaklamp aan. Yara zat rechtop in haar bed. Toen ik vroeg wat het was, zei ze de legendarische woorden: “Er liep net een rat over mijn hoofd”. We probeerden nog onder het bed te kijken om te zien of het iets anders was, maar we zagen niks. We hoopten dat het zoiets als een gekko was. Yara had namelijk ook nog de pech dat er een enorme gekko boven haar bed woonde, die haar bed onder poepte.

De volgende ochtend was de rat het gesprek van de dag. Die avond zagen we een enorme rat lopen op de balken van het plafon. Waarschijnlijk had Yara dus toch gelijk. Daarom besloten we de volgende nacht om een kat op onze kamer te laten slapen. De keuze tussen een kat of een rat op je kamer is natuurlijk makkelijk gemaakt. De kat was ’s nachts op mijn bed gesprongen. Toen ik me omdraaide en mijn hand uitstak, beet de kat in mijn hand. Dat was de laatste keer dat de kat op onze kamer sliep.

Terwijl mensen bij deze tempel aan het bidden waren, zag de kat het als de ideale slaapplaats.

Thai culture lesson

Op woensdagavond gaven de begeleiders een Thai culture lesson. Tijdens de les vertelden ze van alles over de wai (de Thaise groet), het Thaise koningshuis, de monniken, de kleding en de Thaise taal. Dit was natuurlijk een gekke bende. De begeleiders zeiden dat ze thee dronken, maar daar hadden wij onze twijfels bij. De Thaise taal vond ik niet te begrijpen. Heel veel woorden schrijf je bijna hetzelfde en spreek je hetzelfde uit. Maar toch hebben ze hele verschillende betekenissen. Aan het eind gingen ze ons een Thais kinderliedje leren over een olifant. Dit leek helemaal nergens op, want niemand kende de tekst goed. Maar we hebben heel erg gelachen.

Waarom ik niet van spinnen houd

Op mijn eerste of mijn tweede dag in Chiang Mai ben ik gebeten door een spin. Iedere dag begon mijn voet steeds meer op te zetten. Op dinsdagochtend paste ik alleen mijn slippers nog. Ik wilde niet zeuren en strompelde vrolijk verder. In de middag hielp ik bij de hondenkliniek, totdat ik bijna niet meer op mijn voet kon staan. Ik besloot dat ik toch wel een dokter wilde zien. Jade zei dat ze wel mee wilde gaan. We probeerde terug te lopen naar het centrum, maar mijn slipper zat ook al te strak dus die moest uit. Dus probeerde ik terug te hinkelen. Niet te doen.

Gelukkig kwam Darren, een Ierse jongen, aangelopen (Jade en ik noemde hem Brian, omdat hij meer op een Brian leek). Hij bood aan om te helpen. Omdat Darren erg lang was en Jade vrij klein, lukte het niet om tussen hen in te hinkelen. Dus Darren zei dat hij me wel kon dragen naar het centrum. Van de hondenkliniek naar het centrum was het zeker wel vijf minuten lopen en het was 35 graden. Maar het lukte hem aardig. Ondanks dat ik me lekker had volgegeten met Thais eten.

Hopen op een lift

Ineens kwam er een vrachtwagen aanrijden, dus Jade zei dat we wel konden vragen of ik met hem mee mocht rijden. Jade liet de vrachtwagen stoppen. Ze legde uit dat ik mijn voet had bezeerd en vroeg of ik mee mocht rijden. De chauffeur riep: “yes, yes”, zwaaide vrolijk naar ons en reed weg. Hij snapte er blijkbaar niks van. Onze barre tocht ging dus verder.

Bijna bij het centrum aangekomen, werd het Darren steeds zwaarder en hij liet me steeds lager hangen. Bij het centrum zaten allemaal vrijwilligers en zij kwamen snel aanrennen. Zij dachten waarschijnlijk dat ik omver was gelopen door een olifant. Het zag er natuurlijk heel dramatisch uit. Jane en Wan, twee van de begeleiders van de vrijwilligers, kwamen snel helpen om me naar de meeting place te brengen. Vanaf de meeting place zouden we naar het lokale ziekenhuis vertrekken.

Wan, Jane, Darren en Jade brengen me naar de meeting place.

Naar het ziekenhuis

Terwijl we wachtten op de auto, wilde Jade mijn voet koelen met ijs. Zij vroeg daarom aan Wan of hij een icepack had. Hij had dat niet, dus vroeg ze om een plastic zak met ijs. Wan kwam aan met een flesje water en een beetje ijs. Hij gooide zo al dat water en ijs in de plastic zak. Jade probeerde de zak toch dicht te knopen. In de auto legden we de plastic zak op mijn voet, maar die liep natuurlijk helemaal leeg. Dus de hele auto lag vol met water. Onderweg waren Wan en de bestuurder constant aan het giechelen; ze waren aan het toeteren naar knappe meisjes. Wan had allemaal verhalen over zijn vier vrouwen en zijn kind. Onzin natuurlijk. Met zijn wilde verhalen waren we al snel bij het ziekenhuis.

Wan en Jade hadden de grootste lol toen ze een brancard zagen. Ze wilden me daar wel op leggen. Dat deden we dus even niet. Daarom kwamen ze al snel met een rolstoel aan. Ik dacht: Mooi niet! Ik strompel wel. Uiteindelijk zat ik met lichte dwang toch in de rolstoel. Jade genoot ervan. In het ziekenhuis spraken ze geen Engels. Ik kreeg een injectie en ze gaven me wat medicijnen. Jade en ik bleven wachten op de uitleg van de medicatie, maar die kwam niet. Dus gingen we maar terug naar Wan, die ondertussen had afgerekend.

Het internationale ziekenhuis/hotel

De volgende dag werd het alleen maar slechter; mijn enkel en been begonnen ook op te zwellen. Dierenarts Amy zei dat ik beter naar het internationale ziekenhuis in Chiang Mai kon gaan. Toen ik na het avondeten vroeg of iemand me kon brengen, zeiden ze dat er ’s nachts geen dokters in Thaise ziekenhuizen waren. We gingen dus de volgende ochtend. Een Australisch meisje, Melissa, ging met me mee.

In het ziekenhuis zeiden ze gelijk dat ik moest blijven. Gelukkig wilde Melissa bij mij blijven. Het was een superluxe ziekenhuis met allemaal gouden beelden. Mijn kamer leek ook meer op een appartement dan een ziekenhuiskamer. De eerste nacht is Melissa blijven slapen. Dat was wel erg gezellig. Uiteindelijk heb ik er twee nachten gelegen. Maar ik kon de andere vrijwilligers wel jaloers maken met mijn warme douche.

Een superleuke tijd gehad met alle vrijwilligers!

Heb jij weleens gekke gebeurtenissen op reis meegemaakt?