Van zondag tot dinsdag kwamen mijn vriendinnen Linda en Marloes naar Malta. In deze korte tijd hebben we geleerd dat het op Malta niet uitmaakt of je de koningin of Jezus bent; als je ergens als eerste bent, ga je ook eerst. Verder merkten we dat vijf spareribs een half varken betekende en dat als je een glas wijn wilt, je een trog wijn krijgt.
Op de grond slapen
Op zondag zouden mijn laatste bezoekers, Linda en Marloes, langskomen. Van tevoren hadden ze nog gevraagd of ze een luchtbed mee moesten nemen. Ik heb gezegd dat dat niet nodig was. Al jaren geleden kwam ik erachter dat er een vloek heerst op de combinatie Tamara en een luchtbed. Of het ligt aan mijn prikkelende haar of aan mijn stekelige rug weet ik niet. Van tevoren test ik een luchtbed tien keer op gaatjes, scheurtjes en zwakke plekken. Nadat het luchtbed is goedgekeurd, ga ik rustig slapen totdat ik halverwege de nacht erachter kom dat het bed me opnieuw in de steek heeft gelaten. Zo heb ik al heel wat nachten op de harde grond doorgebracht. Daarom was mijn plan om de bank naar mijn slaapkamer te verschuiven.
Op zondagochtend, toen Linda en Marloes al in het vliegtuig zaten, besloot ik om met Priscilla de bank naar mijn kamer te verhuizen. Vol goede moed verschoven we het bed door de gang om erachter te komen dat de bocht naar mijn kamer te smal was. Ik was te laat om Linda en Marloes te vragen om een luchtbed, dus ik had een klein probleempje. We hebben uiteindelijk de kussens van de bank gepakt en daar een sloeberbed van gemaakt. Vergeleken met mijn bed in Thailand was het uitzonderlijke luxe.
Genoeg pasta voor een heel weeshuis
Ze kwamen aan met een hele tas cadeautjes, die ook van Lana en Yvette waren. Dank jullie wel daarvoor! Ik heb bij elkaar zo’n twee kilo kruidnoten gekregen, maar ook chocolademunten, pepernoten, een chocoladeletter, een Cosmopolitan, douchegel en een decemberkraskalender (€10,- gewonnen!). Ik had ook gevraagd of ze zakjes pastasaus mee konden nemen (drie of vier ofzo). Maar ze kunnen natuurlijk weer eens niet normaal doen, dus ik kreeg er gelijk acht. Het grappige was dat er van de week een pakketje voor de deur lag. Je raadt nooit wat daar in zat. Juist! Pastasaus. Mijn moeder was namelijk ook bang dat ik geen pasta kon eten (of ze had een geheime deal met de dames, dat kan ook). Dus vanaf nu af aan eet ik iedere dag pasta.
Die avond hebben we cocktails gedronken en daarna zijn we uit eten gegaan. Thuis hebben we dicht tegen elkaar aan thee gedronken (er was namelijk niet veel zitruimte, omdat de kussens van de bank op mijn kamer lagen). ’s Avonds kon ik heerlijk in mijn zelfgeknutselde bed slapen.
Op naar het fort
Op maandag gingen we naar Valletta. Ik wil al een tijdje Fort St. Elmo van binnen bekijken. Het fort is iedere dag geopend van negen uur tot half vijf. De eerste poging om daar naar binnen te gaan, was met David en Luc. We kwamen toen precies om half vijf aan, dus we mochten helaas niet meer naar binnen. Poging twee was met mijn ouders, oom en tante. Alleen was er op die dag een bijeenkomst in Valletta van allerlei ministers uit heel Europa, dus het fort was gesloten. Drie keer scheepsrecht, dus ik ging het met Linda en Marloes proberen.
We kwamen bij het fort aan toen iemand ons vertelde dat het fort gesloten was, omdat de koningin van Engeland over een aantal dagen zou komen. Waarom het al een aantal dagen van tevoren was gesloten, vraag ik me nog steeds af. Geen fort dus, maar we waren nog wel op tijd voor het kanonschot bij de Upper Barrakka Gardens. Nadat ik eindelijk een actiefoto van het kanonschot had, hebben we wat winkeltjes bekeken en gingen we terug met de bus.
Een betere fotograaf 
Het kanonschot
Ik was eerst!
De buschauffeur was al chagrijnig toen we instapten. Dat werd erger door de files. Toen we uiteindelijk een smalle weg in moesten, kwam er een ambulance met zwaailichten aan. De buschauffeur draaide de bus snel de weg op, waardoor de ambulance er niet door kon. De ambulance begon te toeteren en zette zijn sirenes aan. De buschauffeur begon te schreeuwen dat hij eerst op die weg was. Hij was er helemaal van overtuigd dat hij eerst mocht, omdat hij eerder op dat weggetje stond. Hij bleef doorgaan met schreeuwen: “Het maakt mij niet uit of je de koningin of Jezus bent, maar ik was eerst!”
Daarna foeterde hij dat het echt een probleem op Malta is dat iedereen constant maar voor wil, maar hij was er eerst. Nadat dit nog een tijdje doorging, stapte een ambulancebroeder uit. Ik dacht: o nee, nu wordt die buschauffeur knock-out geslagen en moeten wij gaan lopen. Maar de ambulancebroeder ging het verkeer regelen, zodat ze er toch door konden. Als er een prijs was voor grootste aso van 2015, dan had de buschauffeur die zeker gewonnen. Ongelooflijk die vent.
Snel eten zodat je niet vol zit
’s Avonds zijn we eerst wat gaan eten. Ik had trek in spareribs en die stonden toevallig op het menu (vijf stuks). We bestelden het en wat we kregen waren geen spareribs meer. We kregen gewoon een halve varkens op onze borden. Omdat ik er niet van hou om vlees weg te gooien, bedacht ik een tactiek: als ik zo snel mogelijk eet, dan hebben mijn hersenen niet zo snel door dat ik vol zit en kan ik dus meer op. Als een holbewoner at ik de spareribs op en mijn tactiek werkte; ik kreeg alle spareribs op, zonder gelijk vol te zitten. Dat kwam pas achteraf, maar toen was het al op gelukkig.
Niet normaal zo groot 
Plan bedenken om het eten op te krijgen.
Troggen wijn
We besloten daarna om Kevin een bezoekje te brengen. Kevin is een soort dj in de Schotse pub. Toen mijn ouders met Mirjam en René hier waren, begon Kevin ermee met mij Kelly te noemen. Dus ik noemde hem Kevin. Hij heet namelijk niet echt zo. Iedere keer als Kevin en ik elkaar zien, zeggen we tegen andere mensen: “Ja, we gaan over zeven maanden trouwen”. Helaas was hij er niet, maar we hadden hem gelukkig die dag daarvoor nog gezien.
Net als de kok in het restaurant niet normaal kon doen met de spareribs, kon de bartender in de pub niet normaal doen met de wijn. We bestelden een glas wijn, maar we kregen een trog (of mijn eigen variant: een Yvetteglas, omdat onze vriendin Yvette ook van grote glazen wijn houdt). Na een aantal wijntjes ging dit natuurlijk niet meer goed. Om een één of andere rare manier kon ik mijn hoofd niet meer rechthouden. Ik kwam hierachter na het zien van de foto’s.
Hier ging alles nog goed. 
Hier begon het gedonder 
Wat een liefde allemaal 
Hier begon het wazig te worden 
Op de foto met de barman. 
Eén van de iets te gezellige avonden. 
Wat is dat met dat scheve hoofd. 
Dat mijn hoofd er nog niet af gerold is.
Helaas moesten dinsdagochtend Linda en Marloes weer naar huis. Om zes uur stond de taxi al klaar en stapten ze slaapwandelend, terwijl ik me nog een keertje omdraaide in mijn sloeberbed. ’s Avonds heb ik lekker pasta gegeten en voor de verandering geen wijn gedronken.
