Huh? Tamara die niet durft te reizen? Ja, het is echt waar. Vandaag deel ik een persoonlijk verhaal over waarom ik ineens niet meer durfde te reizen. Maar ook wat dat voor effect dat had op mij en hoe ik nu weer een stuk relaxter ben. Ik hoop dat ik hiermee anderen kan helpen die zich in dit verhaal herkennen. Ik vind het best spannend om dit te delen, maar hier komt ie!
Eigenlijk heb ik zo lang als dat ik me kan herinneren last van emetofobie
Emetofobie is een fobie voor overgeven. Ja ja, dit wordt een heel lekker verhaal. Waarschijnlijk heb je nog nooit van deze fobie gehoord, maar het komt best regelmatig voor. Omdat het een vreemde fobie is, heerst er een taboe op. Deze angst heeft niet altijd direct te maken met zelf ziek worden. Zo reageer ik bijvoorbeeld ook wanneer iemand zegt dat zijn/haar kind moest overgeven bijvoorbeeld. Bij het woord alleen al krijg ik een soort ‘schokje’ in mijn hoofd, schiet mijn hartslag omhoog, krijg ik een droge mond en ga ik zweten.
Veel mensen krijgen door deze ‘kotsangst’ ook secundaire angsten. Zo kun je last krijgen van smetvrees of durf je niet meer in een bus te zitten. Sommigen krijgen zelfs eetstoornissen of sociale angststoornissen.
Ik ontweek eigenlijk niet veel dingen. Ik checkte wel altijd de datum van bijna alles wat ik at. Mijn herinneringen van deze angst gaan echt terug naar mijn kindertijd. Maar eigenlijk kon ik prima functioneren.
Totdat de angst om over te geven mijn leven echt ging beïnvloeden
In 2018 ging ik samen met mijn schoonzus naar mijn vriend in Nepal. Hij liep daar toen stage. Nepal is niet het schoonste land, waardoor mijn schoonzus na een aantal dagen ziek werd op een reisdag. Ik wilde er natuurlijk voor haar zijn, maar de situatie gaf mij zoveel angst dat ik het liefst weg wilde rennen en aan de andere kant van het vliegtuig wilde zitten. Gelukkig was ze daarna snel opgeknapt.
Alleen werd mijn vriend tijdens die reis ook enorm ziek. Terwijl hij de hele nacht in de weer was, lag ik in bed met een kussen over mijn hoofd en mijn ogen dichtgeknepen te panieken. Ik voelde me tegelijkertijd ontzettend schuldig en ik was heel blij dat zijn zus erbij was.
Tijdens die reis voelde ieder eten wat ik tot me nam als een risico. Ik heb hierdoor bijna niks gegeten en was een paar kilo lichter toen we terugkwamen in Nederland.
In het vliegtuig terug naar Nederland was er bij de landing erge turbulentie, waardoor er een vrouw een paar stoelen achter ons ziek werd. Het vliegtuig landde en we wachtten totdat we eruit konden. Ondertussen riep er een andere mevrouw door dat vliegtuig: “Snel! Allemaal aan de kant! Deze mevrouw is heel ziek en moet er nu uit!” De zieke mevrouw kwam achter haar aan. Ik zat in het middenpad en die kotsende mevrouw kwam langs mij😨. Ik was letterlijk verstijfd van angst. Er stonden tranen in mijn ogen en wist niet wat ik moest doen. Donald trok me omhoog aan mijn arm en nam me mee het vliegtuig uit. Door deze paniek ben ik nog een paar dagen niet lekker geweest. Ik had buikpijn en voelde me nerveus.
Ik durfde niet meer te reizen
Daarna werd ik bang om te reizen. Als iemand maar begon over reizen of vakantie, werd ik al angstig. Want stel je voor dat ik reisziek word? Of een zonnesteek of voedselvergiftiging krijg?
Reizen is voor mij een soort levensdoel. Ik wil graag dingen ontdekken, leuke mensen ontmoeten en avonturen beleven. Doordat ik zo angstig werd van het idee van reizen, kreeg ik een halve identiteitscrisis😅. Mensen vragen vaak aan me: “Staan er nog leuke reisjes op de planning?” Ik wist niet wat ik daarop moest antwoorden. En wat überhaupt mijn toekomstdoelen waren. Ik wilde altijd al locatieonafhankelijk werken en meer reizen. Dat wilde ik toen ook niet meer, maar ik zag mezelf ook niet in een huisje-boompje-beestjesituatie.
Ik heb toen overigens wel gereisd. Maar ik genoot er niet zo van als normaal. Ik nam middeltjes om te zorgen dat ik geen buikpijn kreeg of misselijk zou worden. Ik voelde me ook steeds ontzettend zenuwachtig. In Rusland kreeg ik uit het niets een paniekaanval. We hebben onze rondreis toen tijdelijk gepauzeerd in Moskou, zodat ik tot rust kon komen voordat we weer verder reisden.
Ik zocht hulp voor emetofobie
Ik dacht: hier moet iets gebeuren. Toch heeft het even geduurd voordat ik echt hulp durfde te zoeken. Het kwam voor mij heel suf over om naar de dokter te gaan en zeggen: “Hoi dokter, ik ben bang voor kots.”😂
Toch heb ik de stap genomen. Ik kwam terecht bij de praktijkondersteuner (POH-GGZ). Als je ooit psychische hulp nodig hebt, dan kun je daar gratis terecht. Zij verwees mij eerst door naar een psychosomatisch fysiotherapeut. Mijn fobie is ook gekoppeld aan stress. Als ik veel stress heb, dan ben ik ook banger.
Die fysiotherapeut hielp me met oefeningen om tot rust te komen. Zo had ik veel ademhalingsoefeningen en werkten we aan helpende gedachtes. Zo kon ik me heel schuldig voelen als ik door de angst niet kon eten. Daardoor kreeg ik nog meer stress, waardoor ik helemaal geen hap door mijn keel kreeg😅.
De fysio werkte wel iets, maar niet voldoende.
EMDR bij emetofobie
De praktijkondersteuner stuurde me daarom naar een EMDR-therapeut. EMDR is een therapie om trauma’s mee te verwerken. Zo krijgen mensen met PTSS ook vaak EMDR. Bij mij is de oorzaak niet heel duidelijk, dus we werkten met flash forwards. We bedachten mijn nachtmerriescenario en die moest ik helemaal voor me halen terwijl ik naar een lichtbalk keek. Zo wordt je werkgeheugen aan het werk gezet en ga je dingen verwerken.
Na de eerste behandeling voelde ik me heel relaxt. Ik was niet zo alert als ik iemand op straat hoorde hoesten bijvoorbeeld. Daarnaast moest ik exposure doen. Ik moest dagelijks foto’s (en later ook filmpjes) bekijken over kots. Heel leuk!
Deze foto’s en filmpjes gaan van mild naar heftig. Als ik al 10 minuten naar die foto’s keek, kreeg ik bonkende hoofdpijn. Ik had er ’s nachts ook steeds nachtmerries door en was (zeker in het begin) erg moe. Het was echt een nare behandeling. Toch kon ik steeds meer foto’s en filmpjes relaxt bekijken.
Na een aantal maanden kon ik alle foto’s en filmpjes bekijken. Maar de angst was nog niet (helemaal) weg.
Ik kwam terecht bij een hypnotherapeut
Omdat ik me nog steeds geremd voelde in mijn leven ging ik naar een hypnotherapeut. Ik hoopte dat zij meer op mijn onderbewustzijn kon inspelen en de angst zo wegging. Bij de sessies was ik gewoon bij. Je krijgt geen gekke cirkeltjes in je ogen en gaat dingen roepen, zoals je in films ziet.😵
De hypnosessies zijn een stuk prettiger dan exposuretherapie. Zo focust de therapeut meer op de ideale situatie in plaats van de angstsituatie. Ik moest bedenken hoe ik me zou voelen als ik geen last meer had van kotsangst. Ik zou me dan vrij en onbelemmerd voelen om te leven vanuit plezier. Ik moest de angst ook voorstellen als een fysiek iets (een mens, monster of dier bijvoorbeeld). Met die gedachtes bracht ze me onder hypnose.
Mijn onderbewustzijn heeft de fobie ontwikkeld om me te beschermen. Toen ik nog heel klein was heb ik een traumatische ervaring opgedaan rondom overgeven. Als kind ben je nog niet zo weerbaar en kan iets kleins enorme invloed op je hebben. De angst ‘helpt’ mij om te vluchten voor zulke situaties, zodat ik me niet weer zo voel als toen. Alleen kan ik me deze situatie niet meer herinneren. De hypnotherapeut werkte met mijn onderbewustzijn om niet meer angstig te zijn bij zulke situaties, omdat er niets meer aan de hand is.
De hypnotherapie heeft me ook een stap verder geholpen.
Toch zijn mijn klachten niet volledig weg.
Kom ik er ooit helemaal van af?
Ik ben in ieder geval weer enthousiast om te reizen. Verder heb ik minder spanning in het algemeen. Ik ben blij dat ik weer normaal kan functioneren en me weer meer als mezelf voel. Toch blijf ik doorzoeken naar een methode om er helemaal van af te komen. Verder weet ik dat als ik me angstig voel ik te veel hooi op mijn vork neem. Dus ik zie het als een signaal om een stapje terug te doen.
Het grappige is dat niemand dit van mij wist. Zo hadden mijn ouders, broertje of mijn vriendinnen nooit iets doorgehad. Pas in Nepal kreeg Donald door dat er iets aan de hand was.
Herken jij jezelf in dit verhaal? Wees dan niet bang om hulp te vragen. Toen ik dit verhaal deelde met anderen, hoorde ik al van 2 mensen in mijn directe omgeving die dezelfde angst hebben. Ik stond hier echt van te kijken! Wil je meer weten of je verhaal delen? Stuur me dan een berichtje of deel het hieronder in de comments.
